مقایسه تأثیر دو روش هپارینه کردن ست همودیالیز به روش انفوزیون مداوم وبلوس متناوب بر میزان کفایت دیالیز در بیماران همودیالیزی

چکیده: هدف: همودیالیز یکی از درمان های اصلی بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه می باشد. اگر همودیالیز انجام شده از کفایت لازم برخوردار نباشد، میزان مرگ و میر بیماران افزایش می یابد. یکی از اقدامات مهم در این زمینه جلوگیری از تشکیل لخته می باشد که به وسیله ی روش تجویز مناسب ضدانعقاد(هپارین) میسر می گردد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر هپارینه کردن ست همودیالیز بر میزان کفایت دیالیز در بیماران همودیالیزی انجام شده است. مواد و روش ها: طی یک مطالعه نیمه تجربی، 176 بیمار همودیالیزی مراجعه کننده به مراکز دیالیز دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، به روش نمونه گیری در دسترس تحت دو روش ضدانعقادسازی با هپارین(انفوزیون مداوم و بلوس متناوب) قرار گرفتند. برای ارزیابی کفایت دیالیز از معیار urr و kt/v استفاده گردید. مطالعه به صورت مقایسه ای قبل و بعد انجام گرفت. ابزار جمع آوری اطلاعاتی شامل مشخصات فردی و زمینه ای و چک لیست انجام دیالیز بود. در پایان داده ها پس از جمع آوری با کمک نرم افزار آماری spss نسخه ی 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که مقایسه ی کفایت دیالیز برحسب میانگین urr و kt/v در دو روش از لحاظ آماری دارای تفاوت معنی داری نبود. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که هر دو روش انفوزیون مداوم و بلوس متناوب تقریبا نقش یکسانی در کفایت دیالیز دارند.